زن رشک حور بود و تمنای خود نداشت          چون آسمان نظر به بلندای خود نـداشت

اسمی عظیم بود که چون راز سر به مهر          در خانه‌ی علی سَرِ افشـای خود نداشت

ام‌ البنین کـنـایـه‌ای از شرم عـاشقی است           کز حجب تاب نام دل‌آرای خود نداشت

در پیش روی چهار جـگرگوشه ی  بتول           آیینه بود و چـشم تـمـاشای خود نداشت

زن؟ نه! هـمـای عرش‌ نشینی که آشـیـان            جز کربلا به وسعت پرهای خود نداشت

 در عشق پاره‌های جگر داده بود و لیک            بعد از حسین میـل تـسلای خود نداشت

عمری به شرم زیست که عباس وقت مرگ           دستـی برای یـاری مـولای خود نداشت